Florine van Dieven is een beetje een dieetslet

Stukje uit Spring!:

Terug naar waar de ellende begon. Mag je eigenlijk spreken van ellende? Ik ben een overtuigd aan­hanger van het gebroken-been-principe: één gebroken been is echt minder erg dan twee. Natuurlijk is het erg om de helft van je leven mis te lopen, omdat je denkt niet aan de norm te voldoen. Maar is het echt ernstig als je dit in een van de rijkste landen ter wereld doet? Met andere woorden: wat heb ik nou te zeuren? Mijn turnpakje heb ik vandaag de dag verruild voor te dure – wederom te kleine – enigszins ademende pakjes voor onder mijn kleding. Ik ben een groot voor­stander van je hele lichaam als een paling in cellofaanfolie wikkelen. Dat werkt ontslakkend, daar word je dunner van. Als therapie verbrand ik maandelijks een gymtas. Ik ervaar dit elke keer weer als een zeer helend ritueel. Uit mijn blote hoofd tel ik dagelijks allerlei punten bij elkaar op en vermenigvuldig deze met verkeerde komma’s. Heel soms eet ik stiekem koolhydraten, maar niet na acht uur ’s avonds. Ik ben niet gek, dat doe je niet. Elke keer weer begin ik met frisse moed aan een nieuw, gekookt, gegrild of geflambeerd Ei van Columbus. Eigenlijk voel ik me een beetje als een goudvis in een kom. Na elk rondje begin ik weer blanco aan een nieuwe verkering. Althans, voor mij voelt het een beetje als een verkering. Ik geloof dat Dr. Frank geen bijbedoelingen had, maar alleen blij was dat ik zijn boek kocht. Ik héb wat dokters ver­sleten in de afgelopen jaren. Ik houd er niet van mezelf naar beneden te halen, maar je zou me een beetje een dieetslet kunnen noemen. Geen enkele verkering hield lang stand. Maar je hebt geen idee wat ik tot op de dag van vandaag allemaal aan geweldige capaciteiten heb ont­wikkeld. En ze zijn echt niet allemaal even nutteloos. Ik ben in staat elk gesprek over kilo’s en uiter­lijk ongemerkt naar een veiliger onderwerp te draaien. Dat heeft niemand door, daar ben ik een kei in. Mijn verbale capaciteiten zijn de afgelopen jaren door het dak geschoten. Dat was nodig, want ik kan nu eenmaal niet ergens binnenkomen en blind op mijn uiterlijk vertrouwen.

Het is in mijn ogen verstandig heel rap iets pittigs te zeggen. Trek deze professionele lijn door: ik kan zelfs ter afleiding op commando grappig zijn. Vaak heeft niemand door dat ik me op dat moment in een benarde sociale situatie bevind, en het commando moet ik ook zelf geven, maar toch knap. Kapitein op een volledig verkeerd schip.