Een OAD-Bus
Het is weer zover: de ‘hondenclub-mensen’ hebben me in een hoek gedreven. Ze bekijken mij en mijn hond Sam met afkeuring. Dat doen ze overigens regelmatig. Even dat vreselijke mens die haar hond niet heeft opgevoed op haar vetje geven.
Zodra mijn auto het pad oprijdt, rennen ze allemaal naar de parkeerplaats voor de bosingang. Althans, zo lijkt het. Op zich zou ik een ander stukje hei kunnen gaan zoeken, maar dat ligt allemaal niet hoog genoeg. Daar kunnen scootmobielen komen. Mijn lompe labrador springt namelijk graag op rijdende wagentjes, het liefst in het mandje voorop.
‘Het ligt nooit aan de hond. ALTIJD aan het baasje,’ opent de leider van de hondenclub zijn geijkte speech. Zijn volgelingen staan in een halve cirkel voor mijn neus. Sam springt vrolijk om hen, en hun keurig opgevoede honden, heen. Ik communiceer duidelijk dat ik weet dat het aan mij ligt. ‘Ik ben een waardeloze roedelleider,’ voeg ik er grijnzend aan toe. ‘Mag ik er nu even langs?’
Een frisse buitenvrouw zet een stap naar voren en de groep volgt haar. ‘Je ziet kennelijk de noodzaak van een goede opvoeding niet in.’ Ik knik bevestigend. En pak demonstratief een halve gebraden kip uit mijn tas en lok Sam mee. Achter me wordt er per direct een hondenvergadering belegd. Nog even en ik word bijna uitgescholden. Hoofdschuddend duw ik een ‘eenheidsworst’ aan de kant en loop het bos in. Ik wil nog roepen: ‘Jullie mogen zo de Oad-bus weer in, hoor.’ Misschien moet ik dat even uitleggen. Bij bepaalde mensen verschijnt er in mijn hoofd altijd een plaatje van een Oad-bus. Raar hè?
