Florine van Dieven zit net even anders in de (moedertjes) wedstrijd

Stukje uit Spring!:

En dan kan het zo maar gebeuren dat ik ineens oog in oog sta met Thea. Ik herkende haar niet zonder witte haute couture jurk. Onze Thea, die een van haar vriendinnen zo lelijk neersabelde op het feestje bij Laura thuis. Zij herkent mij wel meteen. Waarom schreeuw ik dan ook zo hard als Hannah een goal maakt. Ik ben na mijn hele lange brunch met Sam snel naar de hockeyclub gereden. Vaak red ik het door mijn werk niet om op vrijdag naar de training van mijn nichtje te kijken. Ik ben altijd zo trots op mijn mopje, zwaaiend met hockeystick in de hand, fanatiek op haar doel af. Thea schuift langzaam mijn kant op.

‘Ik heb jou ontmoet, is het niet? Maar waar?’ Ik kijk om me heen en zie dat het rustig is langs het veld. Daarom ben ik waarschijnlijk de gelukkige, er zijn niet veel anderen om mee te praten. Niet dat ik niet leuk ben om mee te praten, maar bij mij valt er weinig te scoren. Ik ben niet van de jeugdcommissie: slaat je kind een lekker balletje, valt er niets te promoveren. Ik ben geen moedertje van school: kan je de prestaties van jouw kind niet afzetten tegen die van mij. Aan mij heb je niets op dat hockeyveld.

‘Wij hebben elkaar bij Laura ontmoet,’ antwoord ik beleefd maar laat een glimlach achterwege.

‘Ach, dat is waar ook. Jij kwam wat ophalen toen we onze fuif hadden.’ Ik was oprecht van plan ‘tuinbroek Thea’ vriendelijk te woord te staan en binnen twee minuten af te poeieren. Maar na mijn Hannah als een ‘wat’ te hebben omschreven is dat plan van tafel.

‘Heb jij ook ‘een wat’ op het veld rondlopen hier?’ vraag ik met een grote nepglimlach. Ze vindt mijn vraag kennelijk amusant en antwoordt:

‘Ja, zeker. Mijn Clairtje loopt daar, ze zit bij Hannah in de klas.’ Schijnheil, ze weet precies wie ik ben. ‘Moet Hannah ook volgende week op voor de selectie?’ vraagt ze. Het doet me goed dat ik als tante toch een beetje bij de moedertjes hoor. De strijd is begonnen. Wie kan er beter hockeyen? Hannah of Clairtje? Ik ga er even goed voor zitten en zeg dan kalm.

‘Hannah stopt hier met hockeyen. Ze is geselecteerd voor het Nederlands elftal.’ Thea lijkt kort uit haar evenwicht gebracht en, omdat ik dat niet genoeg vind, zeg ik bloedserieus: ‘Kan ik rekenen op jouw discretie? Niemand mag het nog weten.’ Het nieuws slaat in als een bom en de hersenen van Thea kraken.

‘Maar … Dat kan toch helemaal niet, ze is negen?’ roept ze verschrikt.

‘Technisch gezien is ze twaalf, Hannah slaat drie klassen over op school. Binnen onze familie hebben wij het vermoeden dat ze heel slim is. Ze verveelt zich de tering op die school. Heeft Clairtje dat niet, dat ze zich de hele dag verveelt?’

Bol.com AKO Bruna